Rozdział VI.

Przez kolejne dni wciąż próbowałam jakoś porozumieć się z Paulem. Ale jakby zapadł się pod ziemie. Nadal wierząc, że to ja popełniłam jakiś błąd, próbowałam się z nim skontaktować, wciąż dzwoniłam, i pisałam. A nawet pojechał raz do niego. Po czym spławiona przez jego wuja, udałam się z łzami w oczach do domu. A potem siedząc na huśtawce na werandzie myślałam o tym, że to niedorzeczne. Ten chłopak nic mi nie obiecywał, a ja byłam w nim ślepo zakochana. Aż w końcu czwartego dnia, wstając z łóżka. Wzięłam w rękę telefon, i wybrałam numer chłopaka, który jakiś czas temu, próbował mnie poderwać, na opowiadania o swoim motorze. Zadowolony chłopak, powiedział, że przyjedzie po mnie, o siódmej. Nie przygotowywałam się jakoś specjalnie do tej "randki". Ubrałam się tak jak zawsze, włosy splotłam w warkocza. A w brzuchu nie czułam stada motyli, tak jak przed spotkaniem z Paulem. Gdy zapukał Timmy, bo tak się nazywał, wzięłam kurtkę, i wyszłam z domu, wywracając oczami, na słowa mamy "Powodzenia córciu".

-Dzień Dobry Mariso -Powiedział chłopak, całując mnie w rękę.

-Hej- rzuciłam, uśmiechając się sztucznie.

Przyglądając mu się uważnie, dostrzegłam niewielką bliznę, na jego lewym policzku. Oczy miał niebieskie, prawie błękitne. Włosy brązowe, krótkie. Ubrany był, w 3/4 spodenki jeansowe, adidasy, i koszulkę z nazwą jego ulubionej drużyny piłkarskiej. Po jego minie można było wywnioskować, że jest zdenerwowany, i zawstydzony. Nasza rozmowa była nudząca, ciągle opowiadał o piłce nożnej, albo o tym jego motorze. Ja siedziałam, przytakując, i próbując dodać coś od siebie. Lecz co zaczynałam mówić, on mnie przegadywał. Po około dwugodzinnym wysłuchiwaniu o nim, wstałam, pożegnałam się, i wyszłam. Szłam szybko wzdłuż głównej ulicy, tego małego miasteczka. Po policzkach spływały mi łzy, jedna po drugiej. Sama siebie oszukuje, chce robić na złość Paulowi, spotykając się z innym chłopakiem. Ale przecież go to nie interesuje. Wsadzając słuchawki do uszu, spuściłam głowę, i zwolniłam tępo.

-Marisa?-Chłopak podniósł moją brodę tak, że dzieliło nas kilka centymetrów.

Spoglądając na Paula, rozpłakałam się jeszcze bardziej. I rzuciłam się na niego. Próbując się odezwać, pochlipywałam jak małe dziecko, wtulając się w niego jeszcze bardziej, tak aby mnie nie opuścił. Ale było wręcz przeciwnie, odwzajemnił uścisk. I całując mnie w czoło, próbował uspokoić.

-Marisa, Kochanie -Powiedział wkładając mi włosy za ucho -Nie płacz, Skarbie. Co się stało ? -odsunął mnie kawałek.

Ale mimo tego, ja nadal kurczowo się go trzymałam, jakby miał zaraz zniknąć.

-Proszę nie idź. -Wyjąkałam przez łzy-Nie wiem co zrobiłam, ale bardzo Cię za to przepraszam.

-Nigdzie się nie wybieram.

Ocierając mi policzki z łez, wpatrywał się w moje zapłakane oczy. Powoli zbliżył usta do moich ust. I zaczął namiętnie całować, tak że cały świat mi zawirował. Oczywiście odwzajemniłam pocałunek, i staliśmy tak na środku ulicy, zatraceni w swoich objęciach, nie zważając na wszystko wokół. Zamiast coraz lżej, Paul całował coraz namiętniej.  Po dłuższej chwili, odsunął się, całując mnie najpierw, w policzek, w nos, w czoło, a na końcu w usta.

-Chce tylko Ciebie. Teraz mi wierzysz?-Powiedział składając ponownie pocałunek na moich ustach.