Rozdział IV.

Przecierając oczy, wyciągnęłam telefon spod poduszki. Była druga w nocy, a ktoś właśnie bezczelnie rzucał kamieniami w moje okno. Gdy podeszłam do okna zobaczyłam Paula, stał tam, cały mokry od deszczu, z miną jak zbity pies. Gestami pokazywał mi, że mam zejść na dół. Pokazałam mu stanowcze nie, zasłoniłam okno i z powrotem wróciłam do łóżka. Ale on nie odstępował. Nałożyłam kapcie, i sweter. I po ciuchu zeszłam na dół po schodach, tak aby nie obudzić mamy. Otwierając drzwi nie wiedziałam, czego się spodziewać. Wpuściłam Paula, i po cichu poszliśmy do mojego pokoju. Czułam nagły przypływ złości, na jego widok. A jednocześnie cieszyłam się.

-Czego chcesz ?-zapytałam siadając na fotel.

-Chciałaś poznać prawdę. To ją poznasz. I nie obchodzi mnie co potem będziesz o mnie myślała, i to czy mi uwierzysz. To czy będziesz chciała mnie jeszcze znać czy nie, też mnie nie obchodzi. Po prostu chce abyś znała prawdę. Bo zasługujesz na to. -Powiedział stanowczym głosem.

-Ok.-odpowiedziałam zaskoczona.

-Jestem istotą nadprzyrodzoną. -spojrzał na mnie po wymówieniu tych słów.-Ledwo uszedłem z życiem, w 1998 roku. W pożarze, w tym domu który stoi w lesie. Miałem wtedy dwa lata. Uratował mnie mój wuj. Mieszkam z nim od urodzenia, moi rodzice porzucili mnie... Jego synowie zmarli dawno temu. A on nie chciał mnie stracić, tak jak ich.

-Co to oznacza ? -zapytałam zdziwiona- nic nie rozumiem.

-Mam pewne umiejętności...Moce.

-Jakie ?

-Nigdy nie umrę. Będę żył wiecznie- odchrząknął głośno- Chyba że spróbują zabić mnie inni tacy jak ja..

-Są inni ?- zapytałam jeszcze bardziej zaskoczona.

-Tak. Nigdy nie wiemy kiedy się pojawią. Zabić może mnie tylko jedno zaklęcie. Ale żeby je zdobyć trzeba przedostać się do drugiego świata.

-Drugiego świata ?

-Jest wiele rzeczy o których jeszcze nie wiesz.

Podszedł powoli bliżej mnie, łapiąc za rękę przyciągnął mnie bliżej siebie, palcami delikatnie przejechał mi po linii żuchwy,  pocałował w czoło, i wyszedł. A ja usiadłam na łóżko, myśląc o tym wszystkim czego przed chwilą się dowiedziałam. Wiedziałam, że takie rzeczy istnieją. Zawsze chciałam przeżyć coś takiego. Ale nigdy nie sądziłam, że tak się stanie.  Po chwili położyłam się, i miałam zamiar pójść spać. Ale w głowie cały czas miałam Paula. Na wspomnienie jego oczu czułam motylki w brzuchu. Gdy przypomniałam sobie jego uśmiech, na mojej twarzy również mimowolnie pojawiał się uśmiech. A jego dotyk na moim policzku, samo wspomnienie przyprawiało mnie o dreszcze. Lubiłam go. Nawet bardzo. Sama nie wiem czy można nazwać to tylko Lubieniem.